رنج های سی سالگی!

🔴 چشم ها به هم خورد و سی سالگی فرا رسید! از نوجوانی، هیچگاه سالروز تولد هایم تمایلی به برگزاری مثلا "جشن تولد" نداشتم؛ چرا که با خودم می گفتم مگر اضافه شدن یک سال به عمر و نزدیک شدن بیشتر به خط پایان زندگی جشن گرفتن دارد؟! اما این حس در روزهای نزدیک شدن به سی سالگی خیلی بیشتر نمایان شد؛ تلاش می کردم به هر بهانه ای به کلی سالروز تولدم را هم خودم و هم دیگران فراموش کنند! حال با سفر یا اعتکاف یا هر چیز دیگر! ای کاش کسی به من تبریک نگوید و انتظار خوشحالی و ذوق زدگیم را نداشته بشد! مگر چه شده است؟!

🔴 اما مگر این سی سالگی چیست که اینقدر برایش رنج و غم ردیف می کنم؟ آن هم یک سال مثل بقیه سال ها! با تغافل و فراموشی هم می توان از آن عبور کرد! اما نه! نمی شود! این یکی مثل بقیه نیست! هر چقدر هم خواستم تغافل کنم آخرش گریبانم را گرفت. مرا به فکر کردن درباره خود وادار کرد. علایمش هم رهایم نمی کند. موهای سفید دیگر حیایی ندارند و بین موهای سیاه جای خودشان را باز کرده اند. هر بار جلوی آینه قرار می گیرم بیشتر دوست دارند در چشمم ظاهر شوند. سرم را تکان می دهم تا فکر کنم انعکاس نور، موهای سیاه را سفید جلوه می کند؛ اما تعدادشان آن قدر زیاد است که نتوانم خودم را گول بزنم!

🔴 سی سالگی ورود به دهه چهارم زندگی است و پشت سر گذاشتن ناب ترین، مفید ترین، پر شور ترین، موثر ترین و بهترنی دروان های عمر! همیشه از وقتی کمی به ارزش عمر و زمان پی بردم (حدود 20 سالگی)، دهه سوم زندگی (20 تا 30 سالگی) را بهترین دوره عمرم می دانستم! مغز زندگیم بر می شمردم! درست مثل مغز گردو و مغز بادام! معتقد بودم سرنوشت و شخصیت انسان در این دهه تعیین می شود؛ شاکله فکری در این دوران شکل می گیرد؛ ازدواج و شغل و رشته تحصیلی و سطح تحصیلات و جایگاه اجتماعی و همه چیزهایی که در دوران کودکی و اوایل نوجوانی برایش در ذهنمان نقشه می کشیدیم و می گفتیم «دوس دارم بزرگ شدم .... » در این ده سال اتفاق می افتد؛ اگر در این سال به آن چه در ذهنمان داشتیم رسیدیم رسیدیم؛ اگر هم نرسیدیم بعد از آن و در روز های سی سالگی نباید دیگر منتظر تغییر قابل توجهی در مسیر زندگی خود باشیم! دیگر باید با همه چیز کنار بیاییم! سی سالگی آغاز دوران کنار آمدن با واقعیت ها و پذیرش حقیقت های زندگی (ولو تلخ) است.

🔴 اگر بر فرض مثال 90 سال مفید عمر کنم، شروع سی سالگی پایان ثلث زندگی است. 90 سال که بعید است! 80 یا 70 سال هم که در نظر بگیریم پایان سی سالگی یعنی نزدیک شدن به نیمه عمر و عبور از مرز یک سوم! گفتنش شاید راحت باشد ولی فهمیدنش کمی سخت است.

🔴 نوع ارتباط انسان با خدا، معنویت و میزان ایمان و معرفت انسان هم در قبل از سی سالگی پایه و اساس می گیرد. می شود گفت سعادت یا شقاوت هر فردی در سی سال اول زندگی و مخصوصا بین 20 تا 30 رقم می خورد. اگر می خواهید بدانید بعد از گذراندن 3 دهه از بهترین دوران عمر خود در زمینه ایمان و معرفت به چه سطح رسیده اید ببینید در هفته چند شب برای نماز شب از خواب بیدار می شوید؟ چقدر از نماز خواندن خود از جان و دل لذت می برید؟ آیا هنگام دعا خواندن واقعا خداوند را مخاطب خود حس می کنید؟ چه مقدار توانسته اید ریشه میل به گناه را از درون خود بخشکانید؟ اگر پاسخ قابل قبولی برای این سوالات پیدا کردید به خود امیدوار باشید که در سه دهه اول زندگی خود سرمایه ای معنوی کسب کرده اید!

🔴 با همه این حرف ها، اگر چه عبور از مرز سی سالگی عبور از یک مرز تغییراتی کاملا محسوس در بسیاری از جنبه های زندگی و وارد شدن به مرحله جدیدی از احساسات، تجربه ها و رفتارهاست اما به معنای از دست دادن همه فرصت ها، زمینه های رشد و پیشرفت و همه چیزهایی که باعث می شود احساس خوبی نسبت به زندگی داشته باشیم نیست! سی سالگی آغاز روزگار کنار آمدن و پذیرفتن حقیقت های زندگیست و تدبیر برای ادامه زندگی به نحوی که کمتر دچار خسران شویم و از داشته هایمان استفاده بیشتری ببریم! سی سالگی روزگار ترک حسرت و دوران تقویت حس شکر گذاری از خدای متعال به خاطر همه نعمت هایی است که در این عمر نه چندان کوتاه به ما عطا کرده است. سی سالگی مقطعی است که باید برای روز های در پیش روی خود بیش از قبل فکر کنیم و تلاش کنیم فرصت های آینده تبدیل به حسرت های بعدی نشوند! اگر چه رنج های سی سالگی رنج هایی است که به راحتی نمی شود آن ها را به فراموشی سپرد، اما از طرفی نباید باعث شوند به خاطر آن ها همه چیز هایی خوبی که در اطراف خود داریم را نادیده بگیریم.

با این "روحانی" دردی از مردم دوا نمی شود

🔴 حسن روحانی دوست دارد همیشه قهرمان داستان باشد؛ در حقیقت دوست دارد توپ همیشه در زمین دیگران باشد و او  روایتگر! 

🔺 روز اعتراضات می گوید مردم حق دارند اعتراض کنند چرا که هنوز مشکل اشتغال حل نشده و باید تلاش کنیم مشکل اشتغال حل شود! اما نمی گوید 5 سال است که دارد وعده می دهد مشکل اشتغال را حل میکنیم! می گوید اگر در موسسسات مالی مشکل داریم باید قبل از هر کسی، رییس بانک مرکزی به مردم پاسخگو باشد اما نمی گوید رییس بانک مرکزی که جزء هیئت دولت اوست ماه ها در قبال مطالبه و اعتراض مردم برای آن ها کاری نکرده است! می گوید اگر کالایی در بازار کم است باید مسئول مربوطه زودتر از هر کس اقدام کند اما نمی گوید وزارت صنعت و تجارتِ او که مسئول مستقیم این موضوع است اجازه داد قیمت تخم مرغ سر به فلک بکشد و باعث ایجاد زمینه اعتراض و ناآرامی شود!!  امروز هم می گوید باید به مردم احترام گذاشت، به آن ها توهین نکنیم  و  #آشغال خطابشان نکنیم اما نمی گوید خود او بود که برای اولین بار #تخم_لق توهین به منتقدان را بنا گذاشت و به منتقدانش گفت #بروید_به_جهنم!

🔺 مشکل #روحانی آشغال خطاب شدن برخی آشوبگران نیست؛ خود او بهتر از هر کسی می داند منظور گوینده، مردمِ معترضِ عادی و افرادی که واقعا برای مطالبه حقشان و اعتراض به وضعیت اقتصادی از جایشان بلند شده بودند، نبوده است، روحانی بهتر از همه می داند منظور گوینده افرادی بوده اند که با نیت آشوب، بر هم زدن امنیت، ضربه به اموال و آسایش عمومی و سرنگونی اسلام و نظام به خیابان آمده بودند و حقیقتا واژه #آشغال هم در شان آن ها نیست! ارزش این واژه بیشتر از ارزش اینگونه افراد است؛ خود روحانی هم گفته بود دولتش آن ها را تحمل نخواهد کرد؛  مشکل آن جاست که روحانی دوست دارد همیشه #قهرمان_داستان باشد و دیگران را متهم کند و خودش وسط معرکه نباشد. تا روحانی اینگونه روحانی باشد دردی از مردم دوا نخواهد شد!

چند نکته درباره آشوب های دی ماه 96/ مطالبات مردمی فراموش نشود

🔴 دو سال زودتر از انتظار آمد؛ همه 98 منتظرش بودند. قانون نانوشته ای می گفت انقلاب اسلامی هر 10 سال باید فتنه ای را تجربه کند؛ اولین فتنه بعد از دفاع مقدس 78 رخ داد؛ دومینش در 88 و علی القاعده باید در 98 هم فتنه ای دیگر رخ می داد. اما این مولود نامبارک 2 سال زودتر متولد شد و زمستان امسال شیرینی حماسه 9 دی را به تلخی فتنه 96 ممزوج کرد.

🔺 سخن درباره این فتنه و اتفاقاتی که این چند روز در سرتاسر ایران رخ داد زیاد است؛ از ریشه یابی جرقه های اول تظاهرات خیابانی، از نارضایتی مردمی از مشکلات موسسات مالی، از فاصله طبقاتی موجود بین قشر های مختلف مردم و از نابسامانی وضعیت اقتصادی و مشکل گرانی و بیکاری تا تلاش همه جانبه استکبار جهانی، سلطنت طلبان، منافقین، اپوزیسیون خارج نشین، موساد و سیا برای دامن زدن به آشوب، اغتشاش، نا امنی و تحریک مردم به حضور در خیابان ها و پیوستن به جمع آشوب گران و در نهایت هم بهره برداری هر چه بیشتر از این نارضایتی ها و به قول خودشان سرنگون کردن نظام جمهوری اسلامی!

🔺 مطالبه گری و اعتراض به وضعیت نامناسب موجود حق مردم است و این نشانه ای از پویا و زنده بودن جامعه است؛ اما اعتراض و مطالبه گری هم مانند هر عمل دیگری آداب و اسلوب دارد و چنان چه با قاعده انجام نشود از مسیر مطالبه گری خارج می شود و احتمالا عناوین دیگر نظیر «اغتشاش» و «آشوب» به آن اطلاق می شود. نکته ای که ابتدای فتنه 96 (هفته قبل) عده ای به اشتباه به آن اشاره کردند این بود که تظاهرات و خیزش مردمی در هفته جاری مطالبه گری اقتصادی است و مردم برای گرانی و بیکاری به خیابان ها ریخته اند؛ اما اشتباه بودن این موضوع آن موقع محرز شد که مشاهده شد شعار های معترضین هیچ کدام رنگ و بوی اقتصادی و معیشتی نداشت و بیشتر شعار ها متوجه ساختار و محتوای حکومت و احیانا سیاست خارجه جمهور اسلامی است می شد؛ ظاهر و وجنات اکثر معترضین هم نشان می داد جزء قشر مستضعف و آسیب دیده مردم نیستند!

🔺 شاید مردم احساس کرده باشند مطالبه گری مسالمت آمیز و در قالب راهپیمایی های آرام تاثیر چندانی در تغییر وضعیت اقتصادی و تامین خواسته های مردم ندارد و تا هنگامی که دولت احساس خطر جدی نکند دست به تغییر و اصلاح نمی زند؛ درست مثل ارباب رجوعی که برای رفع مشکل خود به اداره ای مراجعه می کند و مثل یک شهروند عادی پیگیر کار خود است ولی کسی به او توجهی نمی کند و مسئول مربوطه کارش را راه نمی اندازد و هر چقدر به صورت مسالمت آمیز پیگیری می کند کسی توجهی ندارد، ولی به محض اینکه جیغ و داد کشید و سر و صدا راه انداخت و احیانا چند شیشه شکست و چند نفر دیگر در اداره مذکور که به دردی شبیه او گرفتار بودند از او حمایت کردند و یکصدا شدند مشکل حل می شود و کار او در اداره مذکور راه می افتد و همه به مطالبات او توجه می کنند. نباید اجازه داد وضعیت تصمیم گیری و توجه به مطالبات به حق مردم در نظام اداری ایران چنین وضعیتی پیدا کند. در بندهای بعد اشاره خواهم کرد متولیان اصلی این امر که ایران به چنین وضعیتی مبتلا نشوند چه کسانی هستند!

🔺 اگر قصد مردم واقعا مطالبه گری و اعتراض به وضعیت نابسامان اقتصادی و معیشتی باشد راه های متعددی وجود دارد که هم در چارچوب قانون باشد، هم منجر به آشوب و تخریب اموال عمومی نشود و هم به نتیجه برسد و باعث بهبود شرایط شود؛ یکی از ساده ترین راه ها حضور در راهپیمایی و تجمع اعتراضی مسالمت آمیز است؛ مردم معترض از مراجع ذیصلاح مجوز بگیرند، در نقطه ای جمع شوند، با شعار ها و بیانیه خود مراتب اعتراض خود را اعلام کنند. اما معمولا این روش مطالبه گری به نتیجه عملیاتی نمی رسد و به وعده وعید های مسئولان و «وعده های سر خرمن» ختم می شود. 

🔺 روش دیگر بیان مطالبات و خواسته هاب مردمی بازتاب آن ها در رسانه های مختلف است؛ به بیان دیگر رسانه ها تمام قوا به میدان بیایند و زبان مردم شوند و فارغ از منافع شخصی، حزبی و گروهی مطالبات به حق مردم را از مسئولان با زبان رسا، گویا، صریح و البته مودبانه مطالبه کنند و تا رسیدن به نتیجه مطلوب دست از تلاش نکشند. موارد متعدد بوده که حضور رسانه ها (به خصوص رسانه ملی) در یک موضوع که به ضرر مردم بوده منجر به ایجاد موج مطالبه گری شده و در نهایت تصمیم گرفته شده به نفع مردم تغییر کرده است.

🔺 روش دیگر مطالبه که بیش از دو روش قبلی کارآمد است، مطالبه گری از نمایندگان مجلس شورای اسلامی یا همان وکلای ملت است. وکلای ملت در مجلس شورای اسلامی وکیل مردم شده اند تا با توجه به مصالح و مشکلات مردم در مجلس قانونگذاری کنند و با ابزارهای نظارتی که در دست دارند بر حسن اجرای قوانین، اجرای عدالت، عدم تضییع حق قشر آسییب پذیر و مستضعف و جلوگیری از رانت و اختلاس نظارت کنند. نمایندگان مجلس افرادی هستند که با رای مردم و به نمایندگی از مردم وارد مجلس قانونگذاری می شوند و در جایگاهی هستند که می توانند هر گونه مطالبه ای از مردم را به گوش مسئولین مرتبط برسانند و آن را پیگری کنند. نمایندگان هر گونه ابزار قانونی برای این کار را هم دارند؛ هم حق نظارت بر وزرا دارند، هم حق استیضاح آنان، هم حق سوال از رئیس جمهور و هم حق تحقیق و تفحص از سازمان ها و وزارت خانه ها. همه قوانین جاری کشور هم باید از زیر دست نمایندگان رد شود. اگر وکلای مردم در مجلس واقعا وکیل مردم باشند و خواسته ها و مشکلات مردم را در مجلس پیگیری کنند و به فکر افزایش حقوق سالیانه خود، سفر خارجی، سلفی گرفتن با فلان سفیر و ریس جمهور خارجی و عضویت خود و خانواده شان در هیئت مدیره فلان شرکت نباشند اجازه نخواهند داد مردمی که به آن ها رای داده اند (و رای نداده اند) در آتش مشکلات معیشتی بسوزند، از زمزمه های گرانی دچار التهاب شوند، شکاف طبقاتی هر روز بیشتر شود و در نهایت به زبان اعتراض به خیابان ها بریزند. نمایندگان مجلس باید غیر از سیاسی کاری، لابی گری و هر چیزی دیگری که در راستای منافع مردمی نیست به حل مشکلات اقتصادی، بیکاری و معیشتی بپردازند. اگر تمام هم و غم نمایندگان رفع مشکلات اقتصادی مردم (به صورت ریشه ای و نه موردی) باشد یقینا وضعیت بهبود پیدا می کند. اگر مقصر اصلی نارضایتی های مردمی از وضعیت اقتصادی نمایندگان مجلس نباشند، به حتم و یقین یکی از مقصران اصلی این وضعیت آنان هستند. 

🔺 کلام آخر آنکه: صف معترضان به وضعیت نابسامان اقتصادی و بیکاری از صف آشوبگران، اغتشاشگران، کسانی که بانک و مسجد و هیئت آتش می زنند، کسانی که شعار ساختار شکنانه و ضد اسلام سر می دهند و افرادی که پرچم مقدس ایران را پایین می کشند و می سوزانند جداست؛ هیچ فردی در هیچ حالتی مجاز نیست این اقدامات متوحشانه و ساختار شکنانه و ضد امنیت عمومی را انجام دهد. امنیت عمومی مهمترین نعمتی است که مردم در سایه آن احساس آرامش می کنند و بقیه مسائل نظیر اشتغال و معیشت ذیل امنیت است که ارزش پیدا می کنند. مخلان امنیت عمومی خیر خواه مردم نیستند و به قطع و یقین به دنبال رفع مشکلات مردم نیستند. آن دسته از مردمی هم که معترض به وضعیت اقتصادی هستند لازم است ابتدا صف خود را از آشوبگران و هتاکان جدا کنند و در قدم بعد مطالبات به حق خود را از مبادی قاونوی با قاطعیت پیگیری کنند تا به نتیجه برسند. در این صورت است که جامعه ای آباد، امن و پویا خواهیم داشت.

پایان/.

سنت اربعین و ظرفیت عظیم ایجاد قرابت بین ملت های مسلمان

🔴 سنت حسنه پیاده روی اربعین که چند سالی است رونق خاصی به خود گرفته، یک ظرفیت عظیم است که از آن می توان برای قرابت بیشتر فرهنگ ها و ملت های مسلمان و شیعه استفاده کرد. البته ارزش معنوی زیارت حضرت سید الشهدا در روز اربعین و آن هم به تاسی از اهل بیت آن حضرت، با پای پیاده رفتن جای خود دارد و با هیچ چیز قابل مقایسه نیست؛ اما ظرفیت ایجاد شده در کنار این عمل معنوی و البته به برکت آن، فرصتی است که جهان اسلام باید از آن استفاده حداکثری را ببرد و از آن برای ایجاد اتحادی عظیم بین ملت های مسلمان منطقه استفاده کند. در این نوشتار قصد دارم به صورت خلاصه به نکته هایی از این سفر معنوی اشاره کنم و گوشه ای از مشاهداتم از آن چه امسال و در سومین سفر اربعینم گذشت را به رشته تحریر در آورم! اما بعد...

🔺زبان اولین و مهمترین راه ارتباطی بین انسان هاست و داشتن توانایی صحبت کردن با زبان عربی دوایی است که برای همه دردهای یک زائر اربعینی شفا بخش است. اکثر زائرین اربعین عرب زبان هستند؛ لبنان، سوریه، بحرین، یمن، عربستان و عراق! دانستن زبان عربی و توانایی تکلم با عرب زبانان اولویت دارترین مهارتی است که در ایجاد ارتباط بین فرهنگ های حاضر در اربعین کاربرد دارد. متاسفانه ایرانیان در این زمینه توانمندی کمی دارند و درصد کمی از آن ها می توانند حتی نیاز های اولیه خود را به زبان عربی بیان کنند. برای ایجاد ارتباط با ملت عراق و دیگر ملت های عرب زبان لازم است ایرانیان در حد کافی و مورد نیاز، توانایی ایجاد ارتباط زبانی با عرب زبانان را پیدا کنند.

🔺فرهنگ ملت عراق را باید شناخت. ایرانیان شناخت کمی از فرهنگ عراقی ها دارند و این شناخت کم باعث می شود تصوراتی نادرست درباره آن ها به وجود بیاید. این موضوع وقتی محرز تر می شود که می بینیم افرادی که کمتر به عراق سفر کرده اند و یا سفر اربعین نرفته اند دیدگاه مثبتی نسبت به مردم عراق ندارند و در مقابل کسانی که به سفر اربعین رفته اند مردم عراق و فرهنگ شان را بسیار تحسین می کنند. تفاوت سفر اربعین با دیگر سفرهای زیارتی عتبات عالیات در همین است؛ در سفر اربعین تن زائر ایرانی به تن مردم عراق می خورد و با آن ها می جوشد و زندگی می کند، غذایشان را می خورد و در منزلشان می خوابد. ولی در سفرهای کاروانی، زائر در یک محیط کاملا ایزوله و جدا شده قرار دارد و کمترین ارتباطی بین زائر ایرانی و میزبان عراقی ایجاد نمی شود و البته این خیلی بد است! از این جهت است که در سفر ابعین زائر ایرانی با خلقیات و فرهنگ مردم عراق آشنا می شود و این آشنایی باعث می شود تصور مردم ایران نسبت به مردم عراق بسیار بهبود پیدا کند.

🔺شبهه رایجی که هنگام صحبت از اربعین و سفر کربلا بین عامه مردم مطرح می شود این است که مردم عراق مردمی ناجوانمرد هستند! اینها کسانی هستند که خون جوانان ایرانی را به زمین ریختند و به خاک ایران تجاوز کردند! چرا امروز با آن ها دوستی می کنید؟ مگر 8 سال تجاوز صدام را فراموش کرده اید و ... .البته این صحبت درست است که صدام و مزدورانش 8 سال به ملت ایران ظلم کردند و این ظلم هم بخشودنی نیست! زائران اربعین هم این ظلم را فراموش نکرده اند و هیچگاه از ذهن خود پاک نخواهند کرد! اما نکته اینجاست که این مردم عراق آن ظالمان جنایتکار نیستند! شیعیان عراق در زمان صدام هم مورد ظلم و ستم مزدوران صدام بودند و زیر شکنجه هایش شهید می شدند. آن ها هیچگاه موافق و همراه تجاوز و ظلم صدام به ایران نبوده و فهمیدن این موضوع با چند روز بین مردم عراق بودن کار سختی نیست! به راحتی می توان فهمید این ها، آن ظالمان نیستند. اگر در کل شهرهای عراق بگردید حتی یک عکس پیدا نمی کنید که به عنوان شهید عراقی در جنگ 8 ساله علیه ایران یادش گرامی داشته شده باشد. امام امروز می بینید روی همه 1500 عمود جاده نجف کربلا تمثال شهدای حشد الشعبی که همدوش رزمندگان ایرانی برای دفاع از تمامیت ارضی جهان اسلام می جنگیدند نمایان است. این یعنی این مردم، آن ظالمان نیستند.

🔺 مردم عراق مردم تمیز و نظیفی هستند. این که در مسیر کربلا و خیابان های اطراف حرم کوه های زباله ایجاد می شود ارتباطی به فرهنگ مردم عراق ندارد. اتفاقا منازل آن ها منازلی زیبا و منظم و تمیز است. مشکل این زباله ها، ناکارآمدی دستگاه های مدیریت شهری در کربلا و کشور عراق است. کما اینکه مردم ایران هم علی رغم اینکه مردمی نظیف هستند اگر در جایی باشند که مسئولان و مدیران تدبیری برای نظافت آن جا نکرده باشند، به عنوان مثال به اندازه کافی سطل زباله تعبیه نکرده باشند، مسلما جلوه ای نامطلوب حاصل می شود. اما این تقصیر مردم نیست؛ تقصیر مدیران و سردمداران است که برای شرایط در پیش رو تدابیر لازم را نکرده اند. این نکته را در پاسخ به اظهار نظر سطحی و کوته نظرانه خانم مولاوردی درباره زباله های ریخته شده در اطراف مسیر زائران بیان کردم که بگویم مشکل از مردم نیست، مشکل از شماست!

🔺 نکته قابل توجه و تامل در اربعین امسال، حضور زائران زیادی از کشور پاکستان بود. هیئات پاکستانی مثل هیئت های سایر کشور ها به صورت منظم در مسیر های منتهی به حرم مطهر با سبک و سیاق و آهنگ خودشان مشغول عزاداری می شدند و ارادتشان به اهل بیت علیهم السلام و حضرت سید الشهدا را به نمایش می گذاشتند. احساس هویت ایجاد شده بین زائران پاکستانی امری ارزشمند است و در دراز مدت اثرات بسیار خوبی خواهد داشت؛ همانطور که زائران لبنانی، عربستانی و افغانستانی هویت پیدا کرده اند و با اعتماد به نفس در همایش عظیم اربعین حضور پیدا می کنند. تجمع شیعیان ایرانی، عراقی، لبنانی، بحرینی، افغانستانی و پاکستانی در سرزمین مقدس کربلا و با محوریت محبت حضرت سید الشهدا آن هم به تعداد میلیونی بهترین فرصتی است که می توان از آن برای ایجاد اتحادی گسست نشدنی بین شیعیان این کشور ها ایجاد کرد. البته حضور زائران از کشور سوریه کمرنگ بود و حس نمی شد. اگر تدبیری شود تا حضور شیعیان سوری هم در زیارت اربعین پررنگ تر شود این حلقه اتصال کامل تر خواهد شد.

🔺 مهمان نوازی شیعیان عراقی از زائران حضرت سیدالشهدا وصفی ناگفتنی دارد؛ نمونه اش را هیچ جا ندیده ام. سر جاده می ایستند، التماست می کنند که شب به خانه شان بروی. با ماشین خودشان تو رو به خانه می برند. بهترین سفره را برایت پهن می کنند. لباست را می شویند. صبحانه و شام از تو پذیرایی می کنند. بهترین خوابگاه را فراهم می کنند و صبح هم بعد از پذیرایی صبحانه، تو را به جایی که می خواهی می رسانند. اصلا «مهمان خانه» یا همان اتاق میهمانی پای ثابت منازل عراقی است و فرهنگ غربی اتاق میهمان را از معماری آن ها حذف نکرده؛ علی رغم معماری ما ایرانی ها که با سبک های جدید معماری و نقشه کشی، دیگر چیزی به اسم اتاق میهمان در منازلمان وجود ندارد و همه چیز در سالن پذیرایی و آشپرخانه open خلاصه شده است. البته عراقی ها گاهی در بین صحبت هایشان از مهمان نواز نبودن ایرانی ها در خلال سفرهایی که به شهرهای زیارتی ایران داشته اند گلایه می کردند. باید به این نکته توجه داشت که طبیعتا مردم عراق که از زائران اربعین اینگونه مخلصانه پذیرایی می کنند باید هنگامی که به ایران می ایند مورد استقبال و پذیرایی گرم ما قرار گیرند و جوری نباشد که وقتی میهمان ما می شوند با آن ها طوری رفتار کنیم که گویی غریبه ترین مردم دنیا را دیده ایم. میهمان نوازی عراقی ها باید بین مردم ایران هم فرهنگ شود! 

پایان/.

مسکن مهر مزخرفی بیش نیست!

🔺سخنان حسن روحانی در بین مردم مصیبت دیده سر پل ذهاب و نقد عامیانه و غیر کارشناسی #مسکن_مهر و اشاره به  تخریب تعدادی از این واحد ها، بیش از آن که مرهمی بر دل مردم مصیبت دیده و تلاشی برای رفع مشکلات آن ها باشد یک تسویه حساب کینه توزانه و استفاده سوء از فرصت ایجاد شده برای انحراف افکار عمومی از مسائل اصلی که به دولت مربوط می شود بود؛ گو اینکه حسن روحانی از ابتدای دولت دوازدهم که دیگر "دولت قبل"ی در کار نبود تا همه تقصیر ها را گردنش بیندازد فرصتی طلایی پیدا کرد تا مجدد کمبود ها را گردن آن "دولت قبل" بیندازد و از این فرصت هم انصافا استفاده مطلوبی کرد!

🔺اگر واقعا در ساخت #مسکن_مهر تقلبی صورت گرفته و این ساختمان ها از کیفیت لازم برخوردار نیستند و استاندار های کافی را ندارند، با توجه به اینکه چند سالی از ساخت آن ها نمی گذرد و کلیه عوامل ساخت این مجموعه ها (مهندس ناظر، پیمانکار و ...) مشخص هستند، لازم است پیگیری قضایی صورت گرفته و مقصرین معرفی و مجازات شوند

🔺اما! حسن روحانی هم باید پس از این سیاسی کاری ها به افکار عمومی پاسخ دهد که برای تامین مسکن مردم چه کرده است؟ مسکن اجتماعی که قولش را دادند چه شد؟ مگر از این دم نمی زند که اگر مردم خودشان خانه بسازند بهتر است، توضیح دهد برای تسهیل این کار و تشویق مردم به خانه سازی چه کرده است؟ آیا روحانی و وزرای ویلا نشینش تاکنون سری به شهرداری ها زده اند و می دانند معطلی و هزینه گرفتن یک مجوز ساخت ساده برای یک خانه عادی چقدر است؟ آیا از هزینه های انشعابات و مصالح ساخمانی خبری دارد؟

🔺اصلا حرف شما قبول! مسکن مهر چیز مزخرفی است! ولی شما بعد از 5 سال چه کرده اید؟؟

روی خط انتخابات

اتحاد در مسیرِ هدفِ مشترکِ «نه به روحانی»

صاحب خانه/ 1. انتخاب راهبرد حرکتی در هر صحنه ای با توجه به هدف اصلی، اهداف فرعیِ در طول هدف اصلی و شرایط موجود انجام می شود؛ تعمیم تاکتیک های به کار گرفته شده در موقعیت های قبلی مشابه با موقعیت موجود بدون در نظر گرفتن تفاوت ها و شرایط خاص امری غیر عقلانی و ابتر است. در فضای انتخابات ریاست جمهوری 96 نیز به عنوان یک صحنه مهم و حساس لازم است انتخاب تاکتیک ها با توجه به همه شرایط واقعی، استفاده تطبیقی از نتایج دوره های قبلی انتخابات ریاست جمهوری و در نظر گرفتن هدف اصلی انجام شود.

2. تا اینجا، انصراف اسحاق جهانگیری به نفع حسن روحانی امری محرز است و جهانگیری بنا به ماموریتی که به او داده شده بود وظیفه داشته تا روز های پایانی از عملکرد دولت و مواضع اصلاح طلبان دفاع کند و در نهایت کنار بکشد.

حضور هاشمی طبا و میر سلیم در رقابت نهایی هم تاثیر چندان قابل توجهی بر انتخابان ندارد؛ اگر چه مواضع انقلابی و انتقادی میر سلیم در مناظره دوم و اظهارات جدید هاشمی طبا، در روز های گذشته توجه های بیشتری را به خود جلب کرده است.

3. آن چه می ماند سه گانه روحانی-رئیسی-قالیباف است و به نظر می رسد اتاق تصمیم گیری جبهه انقلاب باید با رصد دقیق شرایط و ترسیم هدف اصلی و طرح ریزی گام های اجرایی برای رسیدن به این هدف، فضای در پیش رو در 10 روز آینده را مدیریت کند.

طبق نتایج منتشر شده از نظر سنجی ها، حسن روحانی همچنان در صدر است و سبد او سهم بیشتری از آرای مردم دارد. این که چرا با وجود مشکلات فراوان اقتصادی، اجتماعی، رکود و بیکاری، پاسخگو نبودن دولت در قبال عملکرد خویش، فرافکنی های روحانی در قبال سوالات مطرح شده و ده ها مسئله دیگر حسن روحانی همچنان در صدر نظر سنجی ها قرار دارد در جای خود قابل بررسی است اما نکته قابل توجه آن است که طبق نظر سنجی های انجام شده جمع آرای نامزدهای جبهه مردمی انقلاب (رئیسی-قالیباف-میرسلیم) از جمع آرای نامزدهای جریان اصلاح طلبی (روحانی-جهانگیری-هاشمی طبا) بیشتر است.

4. با توجه به اینکه جمع آرای نامزدهای جمنا از اصلاح طلبان بیشتر است به نظر می رسد در صورتی که در هفته آینده اتفاق خاصی رخ ندهد و ترکیب نامزدها به هم نخورد در بدترین حالت انتخابات دو مرحله ای خواهد شد؛  انصراف جهانگیری نتیحه را تغییری نمی دهد چرا که در صورت انصراف جهانگیری از سبد رای ناچیز او چیزی به سمت نامزدهای جمنا نخواهد آمد.

5. از آن جا که در صورت انصراف قالیباف، سهم قابل توجهی از آرای او به سمت سبد رای روحانی می رود و همه آرای او در سبد رئیسی ریخته نخواهد شد (همه رای دهندگان به قالیباف گفتمان محور نیستند و بسیاری از افراد بر اساس عملکرد و خدمات قالیباف به او رای می دهند)ممکن است این موضوع (انصراف قالیباف) منتج به این شود که آرای روحانی از 50 درصد فراتر رود و روحانی پیروزی مرحله اول انتخابات شود.

6. انصراف رئیسی به نفع قالیباف هم غیر ممکن است؛ چرا که رئیسی دارای مقبولیت بیشتری در بین بدنه گفتمانی، تشکل های سیاسی اصولگرا و علماء است و در صورت انصراف رئیسی همه حامیان او زیر چتر قالباف نمی روند و این موضوع احتمال پیروز شدن قالیباف در مرحله نخست بر روحانی را ضعیف میکند.

7. با توجه به بند 5 و 6 انصراف هر یک از آقایان رئیسی و قالیباف منتج به پیروز شدن یکی از این دو نفر در مرحله اول بر روحانی نمی شوند و نتیجه آن پیروزی روحانی در مرحله اول خواهد بود.

8. سوالی که مطرح می شود این است که چنانچه روحانی با یکی از آقایان قالیباف یا رئیسی به مرحله دوم بروند احتمال پیروزی روحانی بیشتر است؛ چرا که طبق مباحث گفته شده، در مرحله دوم همه آرای قالیباف در سبد رئیسی نمی رود یا ممکن است همه آرای رئیسی در سبد قالیباف نرود و تبدیل به آرای سفید یا باطله شوند. در پاسخ می توان گفت فضای انتخابات در مرحله دوم به دلیل شکل گیری یک فضای دو قطبی شدید بسیار از متفاوت تر از انتخابات مرحله اول است. نمونه بارز آن انتخابات سال 84 است که بر خلاف آن که جمع آرای نامزدهای اصلاح طلب (هاشمی رفسنجانی، کروبی، معین، مهر علیزاده با حدود 16.5 میلیون رای) به مراتب از نامزدهای اصولگرا (احمدی نژآد، لاریجانی و قالیباف با حدود 11.5 میلیون رای) بیشتر بود اما در دور دوم انتخابات که رقابت بین هاشمی رفسنجانی به عنوان نماینده اصلاح طلبان و محمود احمدی نژاد به عنوان نماینده اصولگرایان بود رفسنجای فقط 10 میلیون رای و احمدی نژآد بیش از 17 ملیون رای کسب کرد. این آمار نشان می دهد حدود 7 میلیون رای از آرای مردم آرای سرگردان هستند که ممکن است به هر طرفی بروند و این به فضای ایجاد شده در روزهای بین انتخابات مرحله اول و دوم دارد؛ محمود احمدی نژاد در سال 84 با کمک بدنه حزب اللهی و ارزشی توانست از این زمان به بهترین نحو استفاده کند و چنان موجیایجاد مند که 7 میلیون رای از سبد اصلاح طلبان را به سمت خود جذب کند. نکته دیگر آن است که معمولا در مرحله دوم انتخابات با ریزش 3 تا 4 میلیونی رای دهندگان مواجه می شویم چرا که بسیاری از رای دهندگان در دور اول، فقط به واسطه گرایش های قومی و طایفه ای حاکم بر انتخابات شورای شهر و روستا در انتخابات شرکت می کنند.

9. به نظر می رسد در شرایط کنونی بهترین راهبرد این باشد که اولا؛ هم آقای قالیباف و هم آقای رئیسی در صحنه بمانند و تلاش کنند به هر نحو ممکن (البته قانونی و شرعی) تعداد بیشتری از آرای سرگردان را وارد سبد خود کنند تا به این واسطه روحانی هر چه بیشتر و بیشتر به خط قرمز اکثریت مطلق نزدیک شود و انتخابات به مرحله دوم بکشد. دوما؛ از فرصت مناظره سوم به بهترین نحو استفاده کنند و با دست پر و مستند وارد مناظره شوند و اجازه ندهند رقیب با بیان مطالب فرافکنانه و غیر واقعی فضا را به نفع خود رقم بزند. سوما؛ از زمان یک هفته ای باقیمانده جهت ایجاد موج تبلیغاتی و سوار شدن بر افکار عمومی و شناسایی نقاط خطر و عملیات روانی جبهه رقیب به هر نحو ممکن و دفع آن ها تلاش مضاعف کنند.

.

روی خط انتخابات

قالیباف و رییسی با آبروی جبهه انقلاب بازی نکنند

صاحب خانه/ اعلام اسامی نامزدهای احراز صلاحیت شده فضای انتخابات 96 را وارد مرحله جدیدی کرده است. با مشخص شدن افراد حاضر در کارزار انتخابات، جناح بندی گروه های سیاسی حاضر نیز تا حد زیادی روشن می شود. چنانچه نتیجه تایید صلاحیت ها همین باشد و تغییری در آن رخ ندهد مهمترین افراد حاضر در میدان رقابت اقایان رییسی، روحانی و قالیباف هستند؛ اسحاق جهانگیری به عنوان کاندیدای پوششی و در حمایت از روحانی وارد عرصه شده و قبل از روز انتخابات کنار خواهد کشید و آقایان میرسلیم و هاشمی طبا هم به دلیل جایگاه ضعیف اجتماعی، ناشناخته بودن در میان عامه مردم و ورود غیر جدی و بدون برنامه مدون، یا تا قبل از 29 اردیبهشت به نفع سایرین انصراف خود را اعلام می کنند و در صورت باقی ماندن در عرصه رقابت، در حالت خوشبینانه نهایتا روی همدیگر بیش از دو میلیون رای نخواهند داشت.

 عدم احراز صلاحیت احمدی نژاد هم باعث شد فضای انتخابات به سمت دوقطبی روحانی-رییسی یا روحانی-قالیباف پیش برود؛ البته این در حالتی رخ می دهد که رییسی و قالیباف طبق قرار مدار های انجام شده به عهد و پیمان خود پایبند باشند و از این دو نفر فقط یک نفر در عرصه بماند که اگر غیر از این شد و هر دو نفر در عرصه ماندند خاطره تلخ ائتلاف قالیباف-ولایتی-حداد در انتخابات 92 در ذهن ها زنده می شود و هزینه گزاف دیگری بر اعتبار نیروهای جبهه انقلاب تحمیل خواهد کرد. پایبند نبودن قالیباف و رییسی به اساس و اصولی که ماه هاست اعتبار و آبروی افرادی زیادی پای آن خرج شده و شخصیت های گوناگونی برای شکل گیری آن از خود گذشتگی کردند و از طرفی چشم و چراغ امید نیروهای مردمی جبهه انقلاب در سرتاسر کشور به این اساس و مجموعه است معنایی جز بازی کردن با آبرو و اعتبار جبهه انقلابی نخواهد داشت. اگر چه از پنج نفری که جمنا در آخرین نشست خود به عنوان نامزدهای منتخب معرفی کرد فقط دو نفر به خط پایان رقابت رسیدند اما مهمترین و حساس ترین وظیفه جمنا در روز های آینده این است که زمینه ایجاد وحدت نهایی بین قالیباف و رییسی را فراهم کند؛ چرا که در صورتی که رقابت نهایی بین روحانی و رییسی یا روحانی و قالیباف شکل گیرد در حالت بد، احتمال دو دوره ای شدن انتخابات و پیروزی رقیب روحانی بیشتر است و در غیر این صورت و شکل گیری رقابت بین روحانی، رییسی و قالیباف، احتمال پیروزی روحانی در دور اول به مراتب بیشتر خواهد بود. 

نکته دیگر عدم احراز صلاحیت احمدی نژاد است که فارغ از درست یا نادرست بودن این موضوع، به نظر می رسد این رد صلاحیت کمترین تنبیهی بود که برای دهن کجی صریحش به توصیه حضرت اقا نصیبش شد.

 نکته اخر لزوم ورود جدی تر حجت السلام رییسی به عرصه تبلیغاتی و ارائه برنامه های کاربردی در حوزه های مختلف است. شخصیت ابراهیم رییسی برای اکثر مردم ناشناخته است و با توجه به هجمه سازمان یافته جبهه معاند داخلی و خارجی به رییسی، می طلبد حضور ایشان در بین آحاد مردم و ارائه برنامه برای حل مشکلات کشور با جدیت دنبال شود تا بدنه اجتماعی مردم با ایشان ببشتر آشنا شوند. به نظر می رسد لازم است موجی تبلیغاتی از جنس موجی که سال 84 توسط بدنه مردمی برای شناساندن احمدی نژاد 84 به افکار عمومی ایجاد شد شکل بگیرد و تلاش شود شخصیت، سوابق و برنامه های حجت السلام رییسی برای مردم تبیین شود. توقف در گفتمان، مبانی و آرمان های انقلاب اسلامی و ورود نکردن به مشکلات رایج در جامعه و عدم ارائه راهکار برای آن ها نقصی بود که سعید جلیلی در سال 92 دچار آن شد و چهار میلیون رای کسب شده هم آرای قشر گفتمان محور و ارزش مدار بودند و جلیلی موفقیت چندانی در کسب آرای خاکستری نداشت؛  حجت السلام رییسی هم باید علاوه بر تاکید بر گفتمان و آرمان های انقلاب اسلامی به ارائه برنامه خود برای حل مشکلات موجود که عامه مردم درگیر آن هستند بپردازد و تمام توان خود را برای ارتباط با بدنه اجتماعی مردم و جلب آرای خاکستری به کار گیرد.

رسم رفاقت

اگر اینگونه باشید رفیق خوب نخواهید داشت!

صاحب خانه/ رفاقت و همنشینی با انسان های صالح و محبت ورزی صادقانه یکی از اساسی ترین نیاز های بشر است؛ در دنیایی که بد بینی، کینه توزی، منفعت گرایی، نگاه مادی و سود محور و غرق شدن در افکار و توهمات بی اساس به واسطه ظهور دنیای جدید مجازی باعث شده توده مردم از فضایل وکرامات اصیل انسانی فاصله بگیرند، این رفاقت و همنشینی با انسان های صالح، متقی و روشن دل است که می تواند انسان را از خطر سقوط در شقاوت و بد بختی نجات دهد.

رفاقت و همنشینی مانند هر چیز دیگر قواعد و باید و نباید های خود را دارد که توجه نکردن به آن ها باعث می شود یا رفاقت هایی گمراه کننده و بی اساس بین انسان ها شکل بگیرد و یا به واسطه آفت هایی که در میانه راه گریبان رابطه دوستی را می گیرد افراد به غایت محبت ورزی و دوستی نرسند.

ضرورت رفاقت و همنشینی با نیکان، عوامل ایجاد محبت، نقش محبت در سرنوشت انسان، موانعی محبت بین انسان ها، آداب، احکام و حقوق دوستی و آثار رفاقت از جمله عناوینی هستند که در بحث رفاقت می توان مشروح به آن ها پرداخت و احادیث و روایات زیادی هم در این باره در کتب معتبر روایی نقل شده است.

در این بین عواملی هم هستند که مانع ایجاد پیوند محکم دوستی بین افراد می شود یا رفاقت های شکل گرفته را از هم می گسلد. توجه به آفات دوستی باعث می شود انسان ها نسبت به ان ها دقت نظر داشته باشند و هر موقع رگه هایی از بروز آن ها در روابط دوستی خود حس کردند به مقابله با آن ها بپردازند.

در احادیث و روایات معصومین به موارد متعددی به عنوان موانع محبت و دوستی اشاره شده است.

سرشت پلید، بد خویی، عیب جویی، خرده گیری، ستیزه گری، سبک سری، خجالت دادن،تنگ چشمی، پریشانی، افسردگی، تکبر، دست انداختن، پیروی از سخن چین، جویا نشدن حال و خیر نرساندن به دیگران مهمترین مواردی است که از آن ها به عنوان موانع دوستی یاد شده است.

آفات دوستی کم و بیش ممکن است بین رفاقت های امروزی رواج داشته باشد؛ برخی ممکن است مشهود باشد و بعضی به صورت نامحسوس و پنهان از دید، در بین روابط ما دیده شود؛ بعضی آفت ها را به واسطه شناختمان بد می دانیم و بعضی دیگر را به علت جهل، بد نمی دانیم و برای رفعش اقدامی نمی کنیم.

 رفاقت و همنشینی یکی از مهمترین عوامل موثر در بحث تربیتی انسان هاست و تاثیر مستقیم و بزرگی بر سعادت و شقاوت افراد دارد. از این رو لازم است برای امری به این اهمیت، آداب و اصول آن رعایت شود تا انسان ها به واسطه همنشینی با نیکان از آثار و برکات این همنشینی بهره ببرند.

تکبر

تکبر به این معنی که انسان خود را برتر از دیگران ببیند و در وجود خود حس کند از دیگران بهتر است یکی از رذایل اخلاقی است که جدای از بحث رفاقت، در همه شئون زندگی انسان تاثیر نامطلوب می گذارد. انسان متکبر حاضر نیست خود را در سطح دیگران ببیند و در معاشرت با دیگران، با افرادی که آن ها را کمتر از خود می بیند همنشینی نمی کند. از آن جایی که بیشتر مواردی که انسان متکبر در آن ها احساس برتری می کند موارد عینی و دنیایی هستند (پول، مقام، جایگاه اجتماعی، تحصیلات، زیبایی، خانواده و ...) متکبران همواره دنبال هممشینانی هستند که در این زمینه ها در سطح خودشان باشند و به این سبب از همنشینی با صاحب دلان و روشن ضمیران که عموما بهره و علاقه چندانی به مظاهر دنیایی ندارند بی بهره می شوند.

جویا نشدن حال

اقتضای مشغله های این زمانه آن است که انسان ها از حال هم بی خبر باشند مگر آن که نیازی به هم پیدا کنند یا تصادفا در مسیری یا مکانی همدیگر را ببینند. ویزگی یک رفاقت پایدار آن نیست که ملاقات ها تصادفی و یا از روی نیاز باشد بلکه رفیقان شفیق همواره جویای احوال هم هستند و یکدیگر را در خوشی و ناخوشی همراهی می کنند. رفقات هایی که در آن از از احوال هم جویا نشوند به جدایی می انجامد. اگر رفیقی دارید و بعد از مدتی دوری و بی خبری در دل خود احساس نیازی از احوالپرسی و جویا شدن از حالش نکردید در رفاقت خود شک کنید! 

خیر نرساندن

انسان هایی که خیر خود را به دیگران می رسانند بالاترین مرتبه را در بهشت دارند. خیر خواهی برای دیگران و خیر رساندن، معامله ای است که نتیجه آن روزی به خود انسان بر می گردد (بقره/272). در عالم رفاقت هم خیر رساندن به رفیق باعث می شود پیوند های دوستی عمیق تر و محکم تر شود و روزی که انسان به کمک و یاری دوست خود نیازمند است از خیر دیگران بهره مند شود.  

دست انداختن

شاید دست انداختن و استهزاء دیگران در جمع یکی از بهانه های شادی و مزاح باشد اما معمولا انسان ها از افرادی که دیگران را دست می اندازند و مسخره می کنند حذر می کنند و تمایلی به همنشینی با آن ها ندارند؛ چرا که ممکن است روزی سوژه مسخره و خندیدن جمع شوند. کسی که دیگران را دست می اندازد نباید انتظار دوستی راستین و واقعی داشته باشد. 

عیب جویی

کمتر انسانی پیدا می شود که در ظاهر یا باطن خود عیبی نداشته باشد اما آن چیزی که مثل موریانه پایه و اساس رفاقت را سست می کند جستجوی عیب در دیگران است. کسی که همیشه در پی یافتن عیوب دیگران است و دیگران را به واسطه عیوبشان سرزنش کند یا از او در غیابش به واسطه عیوبش بد گویی کند بدون دوست خواهد ماند. انسان اگر در دوستی و معاشرت خود فقط به دنبال افراد بدون عیب و نقص باشد دوستانش اندک می شوند. البته هر فردی از جهت خیر خواهی وظیفه دارد به برادرانش جهت رفع عیوبشان کمک کند ولی اینکه انسان دنبال یافتن عیوب در دیگران و بزرگنمایی ان ها باشد رفتاری است که نتیجه آن چیزی جز محرومیت از دوستی نخواهد بود.

+منبع برخی عبارات احادیث کتاب «دوستی در قرآن و حدیث» اثر آیت الله محمد محمدی ری شهری است

رسانه، سبک زندگی و رفتار بانوان؛

«سواد رسانه» و مصونیت بخشی خانواده از خطر انحراف

..:: وقتی سود مالی شهرداری اصفهان بر اولویت ها و اصول فرهنگی می چربد::..

جایِ خالی «پیوست فرهنگی» در فعالیت های شهری

صاحب خانه/  «پیوست فرهنگی» یکی از مقوله های مهمی است که به دلیل تاثیرپذیری فراوان فرهنگ و رفتار عمومی جامعه از هر گونه اقدام اقتصادی، سیاسی، عمرانی و…، از اهمیت زیادی برخوردار است.

رهبر معظم انقلاب در سخنرانی خود در دیدار با اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی در سال ۹۲ پیرامون پیوست فرهنگی فرمودند: «فرهنگ هویت یک ملت است، ارزشهای فرهنگی روح و معنای حقیقی یک ملت است،همه چیز مترتب بر فرهنگ است. فرهنگ حاشیه و ذیلِ اقتصاد نیست، حاشیه و ذیلِ سیاست نیست، اقتصاد و سیاست حاشیه و ذیل بر فرهنگند؛ به این باید توجه کرد. نمی توانیم فرهنگ را از عرصه‌های دیگر منفک کنیم؛ اینکه ما گفتیم مسائل اقتصادی و مسائل گوناگون مهم پیوست فرهنگی داشته باشد، معنای آن همین است؛ معنای آن این است که یک حرکت اساسی که در زمینه‌ی اقتصاد، در زمینه‌ی سیاست، در زمینه‌ی سازندگی، در زمینه‌ی فناوری، تولید، پیشرفت علم می خواهیم انجام بدهیم، ملتفت لوازم فرهنگی آن باشیم. گاهی اوقات انسان در یک کاری وارد می شود، یک کار اقتصادی انجام می دهد، اما لوازم آن و تبعات فرهنگی آن را توجه ندارد. بله، کار کار بزرگی است؛ کار اقتصادی بزرگی است، منتها لوازم و تبعاتی که برای کشور ضرر دارد بر آن مترتب می شود؛ فرهنگ این‌جوری است. باید در همه‌ی مسائل آن نکته‌ی فرهنگی را در نظر داشت و نگذاریم که این از یاد برود.»

در یک کلام پیوست فرهنگی یعنی اینکه در هر اقدامی با هر ماهیتی، ملتفت و متوجه لوازم و تبعات فرهنگی آن باشیم.

اهمیت این موضوع از آنجایی است که هر اقدام با هر ماهیتی دارای پیام ها و پیش فرض هایی فرهنگی در درون خود است و این پیام ها به مجرد اینکه آن اقدام با سطحی از جامعه و مردم در ارتباط باشد به آن ها منتقل خواهد شد و بر مخاطبان خود تاثیر خواهد گذاشت؛ حال این انتقال پیام ممکن است در کوتاه مدت باشد یا بلندمدت، تاثیرگذاری ممکن است از طریق ضمیر ناخودآگاه باشد یا ضمیر خود آگاه!

طبق نظریه های علم ارتباطات، وقتی می توانیم بگوییم چیزی بر چیز دیگر تاثیر گذاشته است که شاهد نوعی تغییر در هر ساحتی (شامل اندیشه، بینش، تصمیم و رفتار) از تاثیرپذیر باشیم، البته ممکن است فرآیند تاثیرگذاری از مدت ها قبل از نمود و بروز تغییرات، شروع شده باشد و در مرحله تغییر نگرش ها و باورها باشد و بعد از مدتی این تغییر به مرحله تصمیم و رفتار برسد.

اصالت سود!

با این مقدمه نه چندان خلاصه، نگاهی تیزبینانه با عینک «پیوست فرهنگی» به همه اتفاقات و رخدادهایی که در پیرامون ما در حال «شدن» است، این نکته را گوشزد می کند که دست اندرکاران اغلب فعالیت های شهری توجهی به پیوست فرهنگی اقداماتی که در سطح شهر انجام می دهند ندارند و در بسیاری از موارد جنبه اقتصادی و سود آوری و رسیدن به منافع گروهی بر تبعات و بازخوردهای فرهنگی ارجحیت دارد و این بازخوردها عموما نادیده گرفته می شود.

«تبلیغات» یکی از آن عرصه هایی است که فعالیت های شهری زیادی حول آن تعریف می شود و به جهت ایجاد بازار عرضه محصولات و فروش، برای تولیدکنندگان و ارائه دهندگان خدمات و به جهت سودآوری قابل توجه، برای شرکت های تبلیغاتی و صاحب امتیازان فضاهای بصری شهری (عموما شهرداری ها) اهمیت زیادی دارد.

تبلیغات محیطی شهر

البته بازخوردهای فرهنگی همه فعالیت های شهری و به خصوص تبلیغات بصری محیطی یکسان و مشابه نیست، چه اینکه برخی فعالیت های شهری و فضاسازی های محیطی ممکن است سبک زندگی مردم در مصرف را دستخوش تغییر قرار دهد (مثل تبلیغات شهری مبلمان های لوکس)، برخی ممکن است باورهای اقتصادی را دگرگون کند (تبلیغ کالاهای خارجی و القای اینکه جنس خارجی بهتر از ایرانی است)، برخی ممکن است حس نوعدوستی را مورد مخاطره قرار دهد (تشویق بانک ها به سپرده گذاری بلندمدت و دریافت سود بیشتر و ممانعت ضمنی از قرض الحسنه به همکار یا خویشاوند نیازمند) و برخی ممکن است ذائقه مردم در سفر و گشت و گذار و گذراندن اوقات فراغت و ایام تعطیل را دستخوش دگرگونی کند (مثل تبلیغ سفر به انتالیا و تایلند!)

اما از آنجایی که امتیاز بهره برداری از اغلب فضاهای بصری محیط شهری و تبلیغاتی در اختیار شهرداری هاست و از طرفی هم شهرداری ها مدعی انجام فعالیت های فرهنگی در سطح شهر هستند مواردی مشاهده می شود که فعالیت های تبلیغاتی و فضاسازی های محیطی شهری دارای بار عمیقا ضد فرهنگی (فرهنگ ایرانی-اسلامی) هستند و علی رغم هویدا بودن این تناقض باز هم شاهد تکرار اینگونه موارد هستیم.

در اقدام اخیر، همزمان با نزدیک شدن به پایان سال و تعطیلات نوروزی و آغاز تبلیغات گسترده آژانس های مسافرتی و گردشگری برای سفرهای نورزوی خارج از کشور، تبلیغ این موسسه های سودمحور بر روی فضاهای تبلیغاتی در اختیار شهرداری اصفهان قرار گرفته است و به صورت گسترده شهروندان اصفهانی را به سفر به اروپا، ترکیه و تایلند ترغیب می کنند؛ ترغیبی که با هیچ کدام از اصول و سیاست های فرهنگی (ایرانی-اسلامی) همخوانی ندارد.

جدای از تضاد سفر به برخی قطب های گردشگری کشورهای خارجی (نظیر تایلند و آنتالیا) با فرهنگ و ارزش های دینی ما، تبلیغ اینگونه سفرها در تضاد صریح با اصول اقتصاد مقاومتی و توجه به ظرفیت های درونی کشور است و واضح است که تنها جنبه سودآوری و درآمدهای قابل توجه اینگونه تبلیغات باعث شده شهرداری اصفهان با آن همه اقدام و هیاهوی فرهنگی، تن به این حرکت ضد فرهنگی و ضد دینی بدهد.

این تابلوهای مروج سفرهای سیاحتی به سرزمین هایی که بعضا به سرزمین گناه و فحشا معروفند در سطح شهر کم نیستند؛ اگر چرخی در شهر اصفهان بزنید دست کم در دو یا سه چهار راه اصلی آن ها را خواهید دید. جدای از این مورد تبلیغاتی که ضد فرهنگی بودن آن محرز و آشکار است، بسیاری از تبلیغات های شهری دیگر نیز چنان آثار ناگواری بر سبک زندگی مردم دارند که شاید با برگزاری ده ها همایش و سمینار و پک فرهنگی نتوان آن ها را از زندگی مردم پاک کرد!

می طلبد سیاست گذاران و مسئولان فرهنگی شهرداری اصفهان در برنامه ریزی های خود توجه لازم به بحث «پیوست فرهنگی» داشته باشند و اجازه ندهند درآمدزایی و سودآوری اقتصادی باعث شود اولویت ها، اصول و ارزش های فرهنگی در شهرداری و زیرمجموعه های آن پایمال شود.

منتشر شده در: ندای اصفهان

باز نشر در: صاحب نیوز، اصفهان بیدار، شبکه اطلاع رسانی راه دانا

.