صاحب خانه

7 ماه تمدید حاصل 7 روز مذاکره؛

دولت تدبیر یا دولت تمدید؟!

 " توفیق در این مذاکرات نشان داد که می‌توان با رعایت همه اصول و خطوط قرمز نظام، با ارائه منطقی و مستدلِ مواضع ملت ایران و اتمام حجت برای افکار عمومی جهان، قدرت های بزرگ را نیز به احترام به حقوق ملت ایران فراخواند و گام‌های بعدی را نیز در مسیر حل و فصل نهایی اختلافات با استحکام برداشت."

جملات بالا عباراتی هستند که دکتر روحانی در نامه تبریک(!) به مقام معظم رهبری بعد از مذاکرات ژنو در سال 92 بیان داشتند و در آن از حقوق هسته ای ملت ایران و به رسمیت شمرده شدن آن ها و این گونه مطالب سخن گفته شده است. در آن ایام که تنور توافق ژنو داغ بود و منتقد و موافق در باره آن آن صحبت می کردند، اگر همه عالم می گفتند که در این توافق حقی از ملت ایران محترم شمرده نشده است و مفاد توافق نامه به صورتی است که توپ همیشه در زمین ما است و ما باید برای آن ها بازی کنیم (درست بر خلاف مذاکرات دکتر جلیلی)، ما غنی سازی 20 درصدی را واگذار کرده ایم و به جای آن فقط تا 5 درصد می توانیم غنی سازی کنیم، تعهد داده ایم که درصد عظیمی از منابع اورانیوم 20 درصد موجود را اکسید کنیم و .... ، آماج حملات رسانه ای دولت و طرفدارانشان بود که جبهه منتقد را هدف می گرفت و آن ها را متهم به افراطی گری، ترسو بودن و منفعت طلبی می کردند!

در آن روز اگر منتقدان می گفتند که این توافق چیزی نیست که مایه افتخار و مباهات باشد و دستاورد دیپلماسی ملت ایران به حساب نمی آید، کسی از دولتی ها این حرف را قبول نمی کرد و باز هم برچسب های نادرست به فرد منتقد زده می شد. البته نظر رهبر معظم انقلاب در این باره معلوم و واضح بود؛ ایشان به طور صریح اعلام کردند که به مذاکرات خوش بین نیستند اما تیم مذاکره کننده را از مذاکره منع نمی کنند و از آن ها در طول مذاکرات حمایت و پشتیبانی خواهند کرد (البته با رعایت اصول و خطوط قرمز نظام جمهوری اسلامی) و ایشان این حمایت را هم از تیم دیپلماسی ایران داشتند؛ ولی نگاه ایشان به مذاکرات برگ دیگری از تجربه سی و چند ساله ملت ایران در قبال استکبار آمریکا و متحدانش بود...

اما اکنون...

یک سال از آن حماسه فرزندان انقلابی ایران می گذرد و پس از ده دوره مذاکره فشرده و سخت تیم ایران با اعضای 5+1 در طول یک سال گذشته هنوز توافق جامعی که به طور عینی حقوق ملت ایران را محترم بشمارد حاصل نشده است. اگر قبول کنیم که مدت زمان یک سال برای رسیدن به یک توافق جامع بین ایران و دیگر کشورها زمان کمی نیست و می توان در طول آن و در طول 10 دور مذاکره تمام حرف ها را زد و اگرجایی شک و شبهه ای بود برطرف کرد، به نظر می رسد تمدید دوباره آن به مدت 7 ماه دیگر چیزی نیست جز اعلام بی سر و صدای شکست! در حقیقت تمدید 7 ماهه بیان این بود که این مذاکرات به توافق نهایی و جامع نخواهد رسید و این فرآیند (تمدید 7 ماهه) عملیات روانی تیم مذاکره کننده بمنظور آماده سازی افکار عمومی و مردم برای پذیرش این واقعیت خواهد بود. واضح است انتظاری که مردم ایران از تیم دیپلماسی ایران برای پیروزی در مذاکرات و رسیدن به توافق جامع و رفع کامل همه تحریم ها در ایندوره داشتند در تیر ماه 94 نخواهند داشت و شنیدن عدم توافق و شکست برای تیم مذاکره کننده و دولت در تیر 94 از آذر 93 آسان تر و کم هزینه تر خواهد بود!

حقیقت این است که ما به دولتی دل خوش شده ایم و امید رفع همه تحریم ها را از آن ها داریم که هیچ جای دنیا از آن ها عملکرد منطقی و مبتنی بر انصاف و خرد ندیده ایم! در این که تیم مذاکره کننده ایرانی با حسن نیت به پای میز مذاکره می رود و به تعهداتی که به طرف مقابل می دهد (حال چه تعهدات منطقی چه تعهد غیر منطقی! آن را این جا بررسی نمی کنیم) پایبند است شکی نیست! اما اشکال از آن جایی پیدا می شود که تعزیه گردان اصلی طرف مقابل یعنی آمریکا، در هیچ جایی از عملکرد گذشته خود در قبال دیگر ملت ها، عملی مبتنی بر انصاف و صداقت و عقل نداشته است. چرا که تصمیم گیرندگان اصلی در این گونه مسائل خود دولت مردان آمریکا نبوده و لابی های صهیونیسم کنگره برای دولت خط و نشان ترسیم می کنند. طبیعی است که این چنین مردمانی از صداقت و حسن نیت تیم ایرانی سوء استفاده می کنند و آن ها را به بهانه های واهی یک سال می چرخانند و در نهایت هم 7 ماه دیگر برای رسیدن به تفاهم سیاسی مذاکرات قبلی را تمدید می کنند!

البته ما نا امید نیستیم! امیدواریم...

امیدوار نه به این که روزی برسد که توافق نهایی حاصل شود و منافعی عاید ما شود! بلکه امیدواریم که این برهه سیاسی-بین المللی تاریخ جمهوری اسلامی ایران تجربه ای پایدار برای آیندگان شود تا مکر این دولت های مستکبر غربی و آمریکایی را بشناسند و خدای نکرده در روزی دیگر چشم امید به خیری که از این ها به ملت ایران نخواهد رسد نبندند...